Opowiadania terapeutyczne
[w:] „Wyszkowiak” nr 51/2010 z 21 grudnia 2010 r.
Książka pt.: „Kobieta o oczach rzeki”, której fragmenty publikował „Wyszkowiak” przez ostatnie pół roku, jest już na ukończeniu. Zbioru opowiadań, zawartych w tej książce, nie sposób opowiedzieć. Mam z tym trudności, chociaż opowiadania te są mi naprawdę bliskie. Powstawały w mojej głowie od paru lat. Powoli i systematycznie. Od momentu, gdy ponownie zamieszkałam w Ojcowiźnie i bywałam konno oraz pieszo w Brańszczyku oraz rejonach Bugu.
Wtedy myślałam o postaciach i ich życiowych odczuciach. Bo opowiadania te nie są o wydarzeniach, ale właśnie o odczuciach. O tym, jak człowiek widzi świat przez pryzmat swojego umysłu. Jakie zaczynają się dziać sytuacje wtedy, gdy umysł zachowuje się w określony sposób.
Rzeka, jej wygląd o różnych porach roku, różnych porach dnia, stanowiła dla mnie inspirację. Z dalekich rewirów umysłu, doszły do mnie historie zwykłych ludzi. Zmagali się lub zmagają z problemami psychiki. Nie jest im lekko. Często nie widzą wyjścia wyrwania się z zaklętego kręgu własnych projekcji.
Takich opowieści słyszałam wiele i wiele widziałam zagubionych ludzi. Wiedza ta i świadomość tej wiedzy – przychodziła za sprawą wielu lat moich publikacji artykułów i rozpraw z dziedziny psychologii oraz psychologii holistycznej. Psychologia holistyczna jest o tyle szersza, bo uwzględnia psychikę i zachodzące w niej zmiany lub reakcje. Ale również duszę, czyli cząstkę w człowieku, związanej z wszechświatem i filozofią naszego istnienia na ziemi. Przygląda się zatem całości: zmysłom i tym, co poza nimi istnieje. Pisałam o ludziach z „krwi i kości”. Rozmawiałam z moimi bohaterami reportaży i często głęboko im współczułam. Potem dowiedziałam się, że współczucie nic nie daje. Nic, oprócz złej energii. I powielania smutnego szlaku beznadziei. Należy nie współczuć, ale uświadamiać innym, gdzie szukać. Gdzie chowa się energia ruchu i na czym ona polega. Czym jest stagnacja i do czego prowadzi.
W „Kobiecie o oczach rzeki” pod postaciami z lekka baśniowych bohaterów ukryłam rozdarte emocje i często pojawiające się problemy psychiczne wśród ludzi. Piałam o depresji, odrzuceniu, zdradzie, bulimii, braku akceptacji, zazdrości, chciwości, oszustwie. To jakby zbeletryzowana i realistyczno-magiczna opowieść o tym, co nas trapi, z czym nie możemy sobie poradzić. O czym jest głośno w magazynach i telewizji, ale gdy rozpoznamy to u siebie, jesteśmy przerażeni i zagubieni.
W ostatnim opowiadaniu, które zostanie opublikowane w pierwszym w 2011 roku numerze „Wyszkowiaka”, opisuję konflikt pomiędzy głową a sercem. To konflikt trudny i ciężki, ponieważ rozgrywa się w sferze emocji i intelektu. Przejawia się migreną. Dokucza nam wtedy, gdy pragniemy, aby nasze cierpienie wywołało współczucia lub zwróciło uwagę osoby, z którą mamy ów konflikt lub ten konflikt bezpośrednio się z nią wiąże. W głowie kotłują się myśli i postanowienia. Im bardziej są one sprzeczne, tym częściej i mocniej boli głowa. Dlatego trzeba mówić. Dużo do ludzi. Dużo wymagać od ludzi dobra dla siebie. I dobro to, uzyskane lub otrzymane, przekazywać dalej.
Serce jest siedliskiem uczuć. Nie pamiętamy o tym, bo w naszej tradycji zachodniej jest po prostu organem. Tak się o nim myśli. Tak się serce postrzega. Leczy się narząd, bez uwzględniania emocji. Dlatego mamy przewlekłe choroby sercowe. Chora wciąż jest dusza a organ, który reprezentuje daną emocję, to pokazuje.
Medycyna chińska wierzy, że każda choroba na poziomie materialnym, czyli tak zwana choroba faktyczna, odzwierciedla stan naszego ducha i to, z czym sobie nie radzimy. Lub to, gdzie mamy braki. Braki należy uzupełniać. Brak miłości zastąpić miłością. Brak rozsądku zastąpić rozsądkiem. Brak czułości zastąpić czułością. A brak zainteresowania zastąpić zainteresowaniem.
Zapraszam do lektury opowiadania pt.: „Zimowe popołudnie”, uwzględniającej kontekst psychoterapeutyczny tej opowieści.
Daria Galant
Wtedy myślałam o postaciach i ich życiowych odczuciach. Bo opowiadania te nie są o wydarzeniach, ale właśnie o odczuciach. O tym, jak człowiek widzi świat przez pryzmat swojego umysłu. Jakie zaczynają się dziać sytuacje wtedy, gdy umysł zachowuje się w określony sposób.
Rzeka, jej wygląd o różnych porach roku, różnych porach dnia, stanowiła dla mnie inspirację. Z dalekich rewirów umysłu, doszły do mnie historie zwykłych ludzi. Zmagali się lub zmagają z problemami psychiki. Nie jest im lekko. Często nie widzą wyjścia wyrwania się z zaklętego kręgu własnych projekcji.
Takich opowieści słyszałam wiele i wiele widziałam zagubionych ludzi. Wiedza ta i świadomość tej wiedzy – przychodziła za sprawą wielu lat moich publikacji artykułów i rozpraw z dziedziny psychologii oraz psychologii holistycznej. Psychologia holistyczna jest o tyle szersza, bo uwzględnia psychikę i zachodzące w niej zmiany lub reakcje. Ale również duszę, czyli cząstkę w człowieku, związanej z wszechświatem i filozofią naszego istnienia na ziemi. Przygląda się zatem całości: zmysłom i tym, co poza nimi istnieje. Pisałam o ludziach z „krwi i kości”. Rozmawiałam z moimi bohaterami reportaży i często głęboko im współczułam. Potem dowiedziałam się, że współczucie nic nie daje. Nic, oprócz złej energii. I powielania smutnego szlaku beznadziei. Należy nie współczuć, ale uświadamiać innym, gdzie szukać. Gdzie chowa się energia ruchu i na czym ona polega. Czym jest stagnacja i do czego prowadzi.
W „Kobiecie o oczach rzeki” pod postaciami z lekka baśniowych bohaterów ukryłam rozdarte emocje i często pojawiające się problemy psychiczne wśród ludzi. Piałam o depresji, odrzuceniu, zdradzie, bulimii, braku akceptacji, zazdrości, chciwości, oszustwie. To jakby zbeletryzowana i realistyczno-magiczna opowieść o tym, co nas trapi, z czym nie możemy sobie poradzić. O czym jest głośno w magazynach i telewizji, ale gdy rozpoznamy to u siebie, jesteśmy przerażeni i zagubieni.
W ostatnim opowiadaniu, które zostanie opublikowane w pierwszym w 2011 roku numerze „Wyszkowiaka”, opisuję konflikt pomiędzy głową a sercem. To konflikt trudny i ciężki, ponieważ rozgrywa się w sferze emocji i intelektu. Przejawia się migreną. Dokucza nam wtedy, gdy pragniemy, aby nasze cierpienie wywołało współczucia lub zwróciło uwagę osoby, z którą mamy ów konflikt lub ten konflikt bezpośrednio się z nią wiąże. W głowie kotłują się myśli i postanowienia. Im bardziej są one sprzeczne, tym częściej i mocniej boli głowa. Dlatego trzeba mówić. Dużo do ludzi. Dużo wymagać od ludzi dobra dla siebie. I dobro to, uzyskane lub otrzymane, przekazywać dalej.
Serce jest siedliskiem uczuć. Nie pamiętamy o tym, bo w naszej tradycji zachodniej jest po prostu organem. Tak się o nim myśli. Tak się serce postrzega. Leczy się narząd, bez uwzględniania emocji. Dlatego mamy przewlekłe choroby sercowe. Chora wciąż jest dusza a organ, który reprezentuje daną emocję, to pokazuje.
Medycyna chińska wierzy, że każda choroba na poziomie materialnym, czyli tak zwana choroba faktyczna, odzwierciedla stan naszego ducha i to, z czym sobie nie radzimy. Lub to, gdzie mamy braki. Braki należy uzupełniać. Brak miłości zastąpić miłością. Brak rozsądku zastąpić rozsądkiem. Brak czułości zastąpić czułością. A brak zainteresowania zastąpić zainteresowaniem.
Zapraszam do lektury opowiadania pt.: „Zimowe popołudnie”, uwzględniającej kontekst psychoterapeutyczny tej opowieści.
Daria Galant