Kobieta o oczach rzeki
[w:] "Wyszkowiak" nr 44/2009 z 3 listopada 2009r.
Nad urwiskiem stał dom. Dom miał swoje przywileje w tej części urwiska. Był chroniony przez rzekę, która obiecała mu, że nigdy nie unicestwi jego istnienia. Mieli układ: rzeka pomaga a dom pokazuje.
Dom stanowił bazę dla spragnionych wędrowców, którzy mieli do pokonania jeszcze duży szmat drogi. Mogli się tu zatrzymać, przenocować i odpocząć. Przy okazji mogli też posłuchać pewnej kobiety.
Rzeka szumiała w dole i współistniała z domem. Dom miał z tego sąsiedztwa czystą wodę. Miał czyste i wilgotne powietrze. Lecz, pomimo wilgoci terenu, nigdzie dokoła nie rosły olchy. Złe drzewa, które w swoim mokrym nastawieniu do życia, stanowiły też barierę ochronną dla złych emocji. Dlatego najlepsze płoty są z olch. Bo drzewa chronią, by nie dostało się do domu złe. Ale i same to „złe” w sobie gromadzą.
Nad urwiskiem mieszkała kobieta. Młoda. Ale sprawiała wrażenie mądrej. Czy była? Takie rzeczy zawsze pokazuje czas. Miała na imię Tamara.
- Jesteś o oczach rzeki – powiedziała do niej kiedyś matka.
- Co to znaczy?- pytała Tamara.
- To znaczy, że masz za sobą siłę wody. Jesteś nieprzenikniona, jak ona. I nie można zobaczyć, co dzieje się na twoim dnie. I masz wiedzę. Bez nauki. Wiedzę z gwiazd – odparła matka. – Albo z rzeki – zadumała się na chwilę.
Niczym wróżba spełniło się to oczekiwanie. I to porównanie. Nieprzenikniony charakter. Mętny czasami. Czasami zmienny, jak nurt rzeki. Wszystko miało swoje cele w tym, co kiedyś usłyszała od matki Tamara.
Została rzeką. Rzeka płynęła w niej. Tamara codziennie wychodziła na obszerny taras przed swoim domem i widziała ten nurt. Ten ruch. I ten szum.
Szum doskonale synchronizował się z szumem jej wnętrza. W którym płynął nurt życia. Wartki.
- Woda, która stoi, jest wodą ciężką. Nie nadaje się do tworzenia. Do picia. Do orzeźwienia. Stoi. Potem wydobywa się z niej fetor – mówiła kiedyś kobieta o oczach rzeki do swoich gości w domu.
Czuła, że bliskość rzeki spowodowała w niej rozumienie świata poprzez pryzmat wody. Poprzez jej ideologię i znaczenie.
„Nazywam się Tamara Stanchent. Jestem mieszkanką domu nad urwiskiem. Chciałam spisać swoje doświadczenie, związane z moją wieloletnią rozmową z rzeką” – tak któregoś dnia, rozpoczęła opisywanie swojej przygody.
Wędrowcy, którzy przybywali do niej, nie mogli nie słuchać tego, co mówi. Chociaż to, co mówi, nie było zwykłą opowieścią „z podwórka”. Było opowieścią dziwną. Na wpół filozoficzną i na wpół duchową. Taką odrealnioną. Lecz nikt nie postrzegał Tamary, jako szarlatanki lub niegroźnej wariatki.
Mądrość bowiem sama się broni. Tylko ten, kto ma odwagę zaprzeczyć mądrości, poniżyć ją i wyśmiać, naraża się na jej okrutny porachunek. Na okrutny zwrot.
– Mądrość obnaża głupotę – mówiła Tamara do gości w swoim domu. – Mądrość ma zalety surowego nauczyciela. Nauczyciela, który ucznia „bez wiedzy” pognębi jeszcze bardziej. Nie dając mu szans na ponowną repetę doświadczenia.
Tamara dawała dużo radości dokoła. Bo mądrość, nawet sroga, zawsze przynosi radość.
Rzeka przepływała u podnóża domu nadal.
Płynęły w niej kije. Płynęły ptaki. Liście z drzew na jesieni i kry lodu w zimie. A na wiosnę nadzieje ludzi.
Wszystko przemijało, kiedy patrzyło się z okien domu nad urwiskiem. Obrazy odchodziły jeden za drugim. Nadciągały nowe. Rzeka była symbolem refleksji i zadumy. Ale też zrozumienia całości ludzkich chwil na ziemi.
Nadszedł czas, że kobieta musiała opuścić dom nad rzeką. Poznała kogoś, kto ofiarował jej coś dla niej ważnego: szczerość. Odeszli więc razem, aby rozpocząć wszystko od początku kolejnego etapu istnienia.
Kiedy była sławna ze swojej filozofii na świecie, ktoś kiedyś zapytał: „czy nie żałowałaś opuszczenia domu i rzeki?”
„Rzeka jest we mnie” – odparła wtedy. – „Mam przecież jej oczy”.
Daria Galant
(„Kobieta o oczach rzeki” jest kontynuacją opowiadania „Złe miejsca””, publikowanym w odcinkach na blogu pisarki)
Dom stanowił bazę dla spragnionych wędrowców, którzy mieli do pokonania jeszcze duży szmat drogi. Mogli się tu zatrzymać, przenocować i odpocząć. Przy okazji mogli też posłuchać pewnej kobiety.
Rzeka szumiała w dole i współistniała z domem. Dom miał z tego sąsiedztwa czystą wodę. Miał czyste i wilgotne powietrze. Lecz, pomimo wilgoci terenu, nigdzie dokoła nie rosły olchy. Złe drzewa, które w swoim mokrym nastawieniu do życia, stanowiły też barierę ochronną dla złych emocji. Dlatego najlepsze płoty są z olch. Bo drzewa chronią, by nie dostało się do domu złe. Ale i same to „złe” w sobie gromadzą.
Nad urwiskiem mieszkała kobieta. Młoda. Ale sprawiała wrażenie mądrej. Czy była? Takie rzeczy zawsze pokazuje czas. Miała na imię Tamara.
- Jesteś o oczach rzeki – powiedziała do niej kiedyś matka.
- Co to znaczy?- pytała Tamara.
- To znaczy, że masz za sobą siłę wody. Jesteś nieprzenikniona, jak ona. I nie można zobaczyć, co dzieje się na twoim dnie. I masz wiedzę. Bez nauki. Wiedzę z gwiazd – odparła matka. – Albo z rzeki – zadumała się na chwilę.
Niczym wróżba spełniło się to oczekiwanie. I to porównanie. Nieprzenikniony charakter. Mętny czasami. Czasami zmienny, jak nurt rzeki. Wszystko miało swoje cele w tym, co kiedyś usłyszała od matki Tamara.
Została rzeką. Rzeka płynęła w niej. Tamara codziennie wychodziła na obszerny taras przed swoim domem i widziała ten nurt. Ten ruch. I ten szum.
Szum doskonale synchronizował się z szumem jej wnętrza. W którym płynął nurt życia. Wartki.
- Woda, która stoi, jest wodą ciężką. Nie nadaje się do tworzenia. Do picia. Do orzeźwienia. Stoi. Potem wydobywa się z niej fetor – mówiła kiedyś kobieta o oczach rzeki do swoich gości w domu.
Czuła, że bliskość rzeki spowodowała w niej rozumienie świata poprzez pryzmat wody. Poprzez jej ideologię i znaczenie.
„Nazywam się Tamara Stanchent. Jestem mieszkanką domu nad urwiskiem. Chciałam spisać swoje doświadczenie, związane z moją wieloletnią rozmową z rzeką” – tak któregoś dnia, rozpoczęła opisywanie swojej przygody.
Wędrowcy, którzy przybywali do niej, nie mogli nie słuchać tego, co mówi. Chociaż to, co mówi, nie było zwykłą opowieścią „z podwórka”. Było opowieścią dziwną. Na wpół filozoficzną i na wpół duchową. Taką odrealnioną. Lecz nikt nie postrzegał Tamary, jako szarlatanki lub niegroźnej wariatki.
Mądrość bowiem sama się broni. Tylko ten, kto ma odwagę zaprzeczyć mądrości, poniżyć ją i wyśmiać, naraża się na jej okrutny porachunek. Na okrutny zwrot.
– Mądrość obnaża głupotę – mówiła Tamara do gości w swoim domu. – Mądrość ma zalety surowego nauczyciela. Nauczyciela, który ucznia „bez wiedzy” pognębi jeszcze bardziej. Nie dając mu szans na ponowną repetę doświadczenia.
Tamara dawała dużo radości dokoła. Bo mądrość, nawet sroga, zawsze przynosi radość.
Rzeka przepływała u podnóża domu nadal.
Płynęły w niej kije. Płynęły ptaki. Liście z drzew na jesieni i kry lodu w zimie. A na wiosnę nadzieje ludzi.
Wszystko przemijało, kiedy patrzyło się z okien domu nad urwiskiem. Obrazy odchodziły jeden za drugim. Nadciągały nowe. Rzeka była symbolem refleksji i zadumy. Ale też zrozumienia całości ludzkich chwil na ziemi.
Nadszedł czas, że kobieta musiała opuścić dom nad rzeką. Poznała kogoś, kto ofiarował jej coś dla niej ważnego: szczerość. Odeszli więc razem, aby rozpocząć wszystko od początku kolejnego etapu istnienia.
Kiedy była sławna ze swojej filozofii na świecie, ktoś kiedyś zapytał: „czy nie żałowałaś opuszczenia domu i rzeki?”
„Rzeka jest we mnie” – odparła wtedy. – „Mam przecież jej oczy”.
Daria Galant
(„Kobieta o oczach rzeki” jest kontynuacją opowiadania „Złe miejsca””, publikowanym w odcinkach na blogu pisarki)