• - Strona Główna

Pan Robert jest biologicznym ojcem 4-letniego Szymka i 3-letniej Magdy. Nie ma nałogów, pracuje, ma dom, interesuje się losem swoich dzieci, chce je wychowywać, przygotował dla nich pokoje i zabawki, jego rodzina deklaruje pomoc przy opiece nad nimi. Dlaczego więc z obawą oczekuje kuratora, który lada dzień może przyjechać po syna, dlaczego nie mieszka z nim córka?

Walka ojca z ciotką
Małżeństwo państwa Bieleckich trwało niewiele ponad dwa lata. Początkowo wynajmowali mieszkanie, potem wprowadzili się do domu rodzinnego Ewy Bieleckiej. Wtedy, jak twierdzi Robert Bielecki, zaczęły się problemy.
– Nie chcieli nas tam, wyzywali, zamykali toaletę, utrudniali korzystanie z kuchni, kazali wchodzić oknem, żądali np. zapłaty za umycie butelki po mleku – opowiada. – Trzeciego dnia po naszym zamieszkaniu wnioskowali w gminie o wymeldowanie nas, ponieważ nie płacimy za media.
Awantury trwały, państwo Bieleccy uznali, że mają one znamiona znęcania się psychicznego i fizycznego i zgłosili to na policję, która założyła siostrze i matce pani Ewy Niebieską Kartę (zakładaną w przypadku przemocy domowej – red.). Sytuacja ta nie wpływała dobrze na relacje między małżonkami, żona z jednej strony nie chciała pogarszać stosunków z rodziną, z drugiej musiała przecież dbać o swoją rodzinę. Presja ta z czasem narastała, podobnie jak kryzys w związku Bieleckich. Rozwód nastąpił na początku 2010 r., opiekę nad dziećmi powierzono matce. Ojciec nie został pozbawiony praw rodzicielskich i miał wyznaczone spotkania z dziećmi. Na dalszy przebieg tej historii niebagatelny wpływ miała opinia kuratora sądowego, który ponad rok temu uczestniczył w pierwszych widzeniach. Zeznał on, że „mają burzliwy przebieg”, zaś ojciec nie zawsze potrafi „zorganizować dzieciom wolnego czasu”. Spostrzeżenia te, poczynione w tamtym czasie, w innej sytuacji, nadal świadczą przeciw ojcu.
– Nie potrafiłem pogodzić się z rozstaniem – wyznaje pan Robert. – Chciałem ratować ten związek, zależało mi na rodzinie. Namawiałem Ewę, żebyśmy zaczęli od nowa.
Trudno wyrokować, jak potoczyłyby się ich dalsze losy, być może drogi małżonków zeszłyby się ponownie. Pani Ewa zachorowała na nowotwór, w ostatnim okresie życia poddawano ją silnej chemioterapii, wtedy też część opieki nad dziećmi przejęła jej siostra. Jeszcze za jej życia złożyła wniosek o ustanowienie jej rodziny zastępczą dla dzieci na czas choroby matki, po jej śmierci – ponowiła go, i otrzymała zabezpieczenie tego stanu do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia. Pan Robert twierdzi, że nie został powiadomiony o pierwszym wniosku, stąd nie mógł złożyć w stosownym czasie zażalenia.
– Nie walczyłem z żoną o dzieci, była bardzo dobrą matką, nie zgadzam się jednak z tym, żeby dzieci odebrała mi ich ciotka – mówi wzburzony. – Dlaczego jedyny żyjący rodzic, któremu nigdy nie odebrano i nie ograniczono praw rodzicielskich, musi oddać dzieci osobie z dalszej rodziny?

Dobro dziecka nade wszystko
W tej sprawie wiele kwestii wywołuje emocje. Najistotniejsze jest oczywiście to, że dotyczy ona tak małych dzieci, ich przyszłości. Obie strony sporu mają odmienną wizję tego, czego wymaga dobro dziecka. „Dobro dziecka” jest w tym przypadku tarczą, którą posługują się w walce o prawo do opieki. Warto zadać sobie pytanie, jak dziecko odbiera tę sytuację. Rozstanie rodziców, śmierć mamy, rozdzielenie rodzeństwa (ojciec zabrał do siebie Szymona, Magdy ciotka nie chciała oddać), poczucie niepewności, niestabilności, oczekiwanie na powrót do ciotki (sąd orzekł oddanie chłopca pod jej opiekę do czasu rozstrzygnięcia sprawy). To stresujące okoliczności, z pewnością niemające nic wspólnego z „dobrem dziecka”. Czteroletni Szymon chce zostać z tatą, nie rozumie toku postępowania sądowego, nie spamiętałby liczby i kolejności wniosków, zażaleń, które do tej pory złożono z jego powodu i jego siostry. W ostatniej opinii Poradni Psychologicznej z 28 kwietnia tego roku zwraca się uwagę na niekorzystny wpływ tej sytuacji na chłopca. Ponieważ ma niejako dwa domy z dwojgiem opiekunów, ciocie, wujkowie, dziadkowie zabiegają o jego przychylność jednocześnie otwarcie walcząc między sobą, jest zdezorientowany. „Chłopiec ma niepoprawnie ukształtowany obraz najbliższej rodziny, nadmiernie ją poszerza o dalszych krewnych (…). Obawia się opuszczenia i osamotnienia. Pragnie mieć dobre stosunki ze wszystkimi (…). Chłopiec czuje się uwikłany w trudną sytuację.” Najkorzystniejsze dla niego byłoby posiadanie jednej, najważniejszej osoby. W tej chwili kimś takim jest tata. We wspominanej opinii czytamy: „Chłopiec czuje się akceptowany i kochany przez ojca. Czuje się w obecności ojca bezpiecznie, a ich wzajemne relacje są spontaniczne, bliskie, ciepłe i silne. Obecnie ojciec jawi mu się jako rodzic pierwszoplanowy.” Jakie zmiany w tym niedawno zbudowanym układzie może wnieść wykonanie decyzji sądu o przekazaniu chłopca ciotce?
– Nie oddam Szymka, jak w ogóle można mnie o to pytać? – mówi drżącym głosem. – Moje dzieci przeżyły śmierć mamy, teraz mają stracić też ojca? Cały czas myślę o Magdzie, chciałbym i ją mieć przy sobie.
– Nie wyobrażamy sobie tego, że odbiorą mu dzieci – mówią sąsiedzi Bieleckich. – On tego nie przeżyje. Kiedy przyjechał z Szymkiem, wszystkim go pokazywał, cieszył się z niego, płakał z radości.
Pytani o to, jakim ojcem jest pan Robert, odpowiadają krótko – najlepszym. Sąsiedzi państwa Bieleckich stoją murem za panem Robertem, twierdzą, że znają go od zawsze, popierają w staraniach o dzieci. Według nich potrafi i lubi bawić się z dziećmi, jest odpowiedzialny i cierpliwy. Chłopczyk początkowo ciągle o niego dopytywał, upewniał się, czy jest w pobliżu, dzwonił. Teraz uspokoił się, nadal jednak trzyma się blisko taty, w domu i w sąsiedztwie mieszka wielu rówieśników, z którymi się bawi, wygląda na to, że jest szczęśliwy. Robert Bielecki uważa, że tak właśnie powinno wyglądać w praktyce „dobro dziecka”. Redakcji nie udało się skontaktować z ciotką, jej prawnik odmówił udzielenia wszelkich wyjaśnień, nie zgodził się na skomentowanie sprawy. Wiemy, że uważają oni ojca za nieodpowiednią osobę do sprawowania opieki. Powołują się m.in. na pierwszą, wydaną kiedyś opinię kuratora o przebiegu jego spotkań z dziećmi oraz na fakt, że sama matka zaakceptowała jej osobę jako opiekuna.

Ta decyzja była fatalna
– Sędzia broni fatalnej decyzji – uważa Ireneusz Dzierżęga, prezes Stowarzyszenia Centrum Praw Ojca i Dziecka, które pomaga panu Robertowi. – Przecież ojciec musi kiedyś odzyskać prawo do dzieci.
Pan Ireneusz wskazuje na kilka – poważnych jego zdaniem – uchybień w prowadzeniu sprawy. To przede wszystkim uwzględnianie kogoś, kto ma Niebieską Kartę, jako potencjalnego opiekuna dzieci.
– Jeśliby role były odwrócone, i to mężczyzna-przemocowiec ubiegałby się o opiekę nad małymi dziećmi, sprawa nawet by nie weszła na wokandę – twierdzi. – Nawet podejrzenie wystąpienia przemocy ważyłoby na niej, a tu przecież są jasne dowody.
Prezes podkreśla fakt, że naprawdę nikt nie interesuje się sytuacją ojca, nie robił wcześniej wywiadu środowiskowego, nie sprawdzał jego predyspozycji wychowawczych, warunków lokalowych, itp. Wysunięte przez ciotkę oskarżenia nie mają podstaw w postaci oficjalnych opinii. Według niego, mają znamiona plotek i są szykanami.
– Ręczę za to, że pan Robert jest dobrym ojcem, żadna ciotka nie zastąpi kochającego rodzica – przekonuje. – Jestem przekonany, że spotkała go niesprawiedliwość.
Ireneusz Dzierżęga przypadek pana Bieleckiego opisuje jako jeden z wielu, chociaż wyjątkowo jaskrawy. Gorzko stwierdza, że dobrzy, uczciwi ojcowie bywają często dyskryminowani.

Pytania bez odpowiedzi
Sprawa jest skomplikowana, każdy, kto zaczyna ją poznawać, zagłębia się w drażliwe i delikatne szczegóły życia rodzinnego, kwestie majątkowe, odkrywa anse, uprzedzenia, wzajemne oskarżenia, itp. Wielu z nich nie da się już wyjaśnić czy usunąć, i nie o to przecież w tym wszystkim chodzi. Wracamy do wartości nadrzędnej – dobra dziecka. Rodzina pani Ewy twierdzi, że ojciec nie potrafi zajmować się dziećmi, powołuje się przy tym na pierwszą opinię, powstałą wtedy, gdy emocje porozwodowe były silne u obojga małżonków, i być może one wpłynęły na taki, nie inny przebieg spotkań. Rodzi się pytanie – dlaczego nie wydać nowej, aktualnej, stosownej do innej sytuacji? Dlaczego nie wziąć pod uwagę tej, cytowanej wyżej? Jasno charakteryzuje Roberta Bieleckiego jako ojca: „… ujawnia dobrą wiedzę na temat postaw rodzicielskich (…). Jego zdaniem należy zwracać uwagę na sygnały, jakie od dziecka płyną, aby móc uwzględniać jego odczucia i pragnienia. Ojciec deklaruje i ujawnia mały dystans emocjonalny w kontaktach z dzieckiem (…) Opiniowany nie ujawnia poczucia bezradności wychowawczej.” Dlatego, że wykonano ją na prośbę Roberta Bieleckiego, ma więc status „prywatnej”, a powinien zlecić ja sąd. Ten natomiast nie zamierza tego uczynić. I mimo tego, że istnieją dowody na to, że ojciec właściwie sprawuje swoje obowiązki i daje dziecku poczucie bezpieczeństwa, ważniejsza jest nieaktualna i niekorzystna dla niego opinia. Następne pytania dotyczą osoby ciotki, która ubiega się o prawo do opieki nad dziećmi Roberta Bieleckiego. Naturalną jest ciekawość o jej predyspozycje, skoro ma być odpowiedzialna za dwoje małych dzieci.
– Nie zgadzam się, żeby moje dzieci wychowywała osoba, oskarżana o przemoc domową – Robert Bielecki nie widzi jej w roli opiekuna. – To osoba samotna, która wcześniej deklarowała niechęć do założenia rodziny. Poza tym, kiedy pracuje, w domu zostaje tylko starsza, chora kobieta.
Ciotka miała założoną Niebieską Kartę, i może to być ważnym dowodem – gdyby sąd wziął ją pod uwagę. Następną kwestią są badania psychologiczne, które oceniłyby jej predyspozycje wychowawcze. Według Roberta Bieleckiego takowe nie zostały do dziś przeprowadzone. Termin głównej rozprawy nie został jeszcze wyznaczony. Adwokaci ojca 1 sierpnia złożyli wniosek o jej przyspieszenie, sąd ma na to dwa tygodnie, jednak ostateczna data i tak zależy od ilości spraw, kolejno rozpatrywanych. Ojciec obawia się, że jeśli straci Szymka, kontakt z dziećmi urwie się na nieokreślony czas. W liście do ministra sprawiedliwości napisał o swoim niespełnionym marzeniu – rodzinie. „Wyrok rozwodowy na zawsze zmienił moje życie, zabrał to, co w nim najcenniejsze, a więc codzienną bliskość z dziećmi (…). Moja rozpacz, rozgoryczenie jest tak wielkie, że trudno je opisać. (…) dzieci są treścią mojego życia, nadają mu sens, to mój największy skarb i dla nich zrobię wszystko.”
– Nie wyobrażam sobie życia bez moich dzieci – mówi cicho. – One kiedyś mnie zapytają, czemu nie walczyłem. Jeśli je oddam, jak będę mógł po latach spojrzeć im w oczy?
E.E.

Komentarze

Napisz komentarz

• Komentarze naruszające netykietę nie będą publikowane.
• Komentarze promujące własne np. strony, produkty itp. nie będą publikowane.
• Za treść komentarza odpowiada jego autor.
• Regulamin komentowania w serwisie wyszkowiak.pl

Imię:

Tytuł:

Komentarz: