• - Strona Główna

Pana Grzegorza poznałem w 2000 r., gdy moja firma świadczyła usługi dla Poczty Polskiej, a on spełniał przy tym szereg pomocniczych funkcji. Obserwując go dobre dwa lata uznałem, że młody, ambitny, po studiach prawniczych chłopak ma spory potencjał. Do tego skromny, pracowity, punktualny i solidny (naprawdę tak się wówczas prezentował i chyba nie dlatego tylko, że jeździł 20-letnim samochodem i sprawował dość podrzędne stanowisko). Do tego nie był powiązany z władzą, ani z biznesem (w tamtych czasach też stanowiło to poważny problem). Do tego rozumiał i „łapał” co się do niego mówiło, co wbrew pozorom nie jest takie powszechne.
Trudno się więc dziwić, że postanowiłem mu pomóc. Mi również, gdy byłem młody, pomagali inni, też nie mając pewności co ze mnie wyrośnie.
W kampanii mój faworyt potwierdził większość swoich zalet i dlatego m.in. wygrał z doświadczonym i mocnym burmistrzem Malinowskim. Pierwsze miesiące nowego burmistrza też były obiecujące, mimo braku doświadczenia. Zaangażował się w sprawę FSO (naprawdę już niedługo opiszę wreszcie cały proces, a także interesującą wielu sprzedaż maszyn), zapewnił o ochronie skarpy nadbużańskiej, z dystansem podchodził do umizgów i wiernopoddańczych zachowań przedstawicieli biznesu, czego przykładem jest opowiedziana mi historyjka z pierwszego półrocza sprawowania władzy.
Będąc na imieninach u jednego z najpoważniejszych biznesmenów w mieście, w pewnym momencie musiał pójść tam, gdzie nawet król chodzi pieszo. Spytał więc gospodarza, gdzie jest łazienka. Ten, zamiast pokazać, wziął go za rękę i rozpychając tłum gości z gromkim okrzykiem – burmistrz do toalety! – torował mu drogę. Wówczas opowiadał mi to, zaśmiewając się z owego biznesmena i jego manier (chociaż pójście świeżego burmistrza na imieniny do biznesmena w pierwszym okresie urzędowania dawało trochę do myślenia, że przyjdzie czas, gdy nie będzie się ze służalczości śmiał, tylko mu ona posmakuje).
Szybko więc pojawiły się i kłopoty. A to tzw. afera PEC, a to sprawa maszyn po FSO, a to przetargi wygrywane przez firmy „krzak” czy poważne przedsięwzięcia jak wydobywanie piasku z rzeki, za które miały odpowiadać firmy słupy i wiele innych, w których mieliśmy totalnie różne zdania. Dlatego z końcem 2004 r. po ostatecznym załatwieniu spraw związanych z przejęciem majątku po FSO nasze drogi się rozeszły i od tamtej pory przestałem się czuć odpowiedzialny za to, co robi mój wychowanek.

Cicha pomoc
Nic nie jest jednak takie proste. Więc mimo zerwanej współpracy co pewien czas miałem wizyty pana burmistrza, gdy miał jakieś problemy i chciał się poradzić. Kontaktami tymi nie chwalił się ani on, ani ja. Tym bardziej, że nie zmieniały one istoty naszych relacji Na przełomie 2007/2008 r. pojawił się poważniejszy problem. Za pełną aprobatą burmistrza, choć bez niezbędnych formalności, powstał w Wyszkowie zakład, który nie miał prawa istnieć przy ówczesnych przepisach prawa lokalnego. Przyczepili się do niego ekolodzy, radni i jedna z gazet. Powstał problem, co z tym zrobić, bo maszyny zamontowane, ludzie na nich pracują, a właściciele zainwestowali kupę kasy.
– Pomóż, to i ty zarobisz – prosił i kusił burmistrz. – Inwestorzy ci zapłacą za wyprostowanie sprawy (akurat w najlepsze procesowaliśmy się o wynagrodzenie za FSO, więc już nie obiecywał, że zapłaci gmina).
Ponieważ miejsca pracy uznałem za ważny argument, a pecunia non olet, to pomogłem, choć łatwo nie było. Zapytałem jednego z dwóch inwestorów, dlaczego tak poszedł na skróty, zamiast zbadać dokładnie sytuację prawną, choćby tak podstawową jak plan zagospodarowania przestrzennego. – Jak mówi mi gospodarz miasta, żeby śmiało budować, bo wyprostowanie formalności on bierze na siebie to wahałby się pan? – odpowiedział pytaniem (ze wstydem zauważyłem, że ja więcej razy uwierzyłem w słowo burmistrza).
Dodatkowym argumentem miało być zawarcie ugody w sprawie FSO, do której zresztą nie doszło. Oczywiście przy okazji prostowania dużej inwestycji p. Grzegorz prosił mnie i o drobniejsze przysługi, jak choćby napisanie przemówienia z okazji otwarcia pomnika żołnierzy wyklętych.
Później – mimo incydentalnych spotkań i rozmów, także o sprawach Wyszkowa – nasze drogi się definitywnie rozeszły. I nie ma możliwości, aby się kiedykolwiek zeszły.
Jerzy Osęka

Komentarze

Napisz komentarz

• Komentarze naruszające netykietę nie będą publikowane.
• Komentarze promujące własne np. strony, produkty itp. nie będą publikowane.
• Za treść komentarza odpowiada jego autor.
• Regulamin komentowania w serwisie wyszkowiak.pl

Imię:

Tytuł:

Komentarz: