• - Strona Główna

Moja 14-letnia córka dostała w domu intensywnego krwotoku z nosa. Nie po raz pierwszy w życiu, więc obie dokładnie wiemy, co w tym przypadku robić należy. Tym razem jednak krwotok był tak silny, że po 30 minutach stosowania domowych sposobów na jego zatamowanie uznałam, że konieczna jest wizyta na SOR w SPZZOZ w Wyszkowie.
Z krwawiącym dzieckiem zjawiłam się w szpitalu. Zgłosiłam się do rejestracji. Pani pielęgniarka skierowała mnie do gabinetu obok. Kolejna pani pielęgniarka oznajmiła mi, że lekarza nie ma, więc należy poczekać.
Moja córka siedziała z głową schyloną w dół, co chwila zmieniałyśmy chusteczki próbując zapanować nad krwawiącym nosem.
Chwilę potem zjawiła się lekarka. Poproszona zostałam do gabinetu chirurgicznego. Lekarka mojego dziecka nawet nie obejrzała. Usłyszałam natomiast, że nasz szpital nie ma dyżurującego lekarza laryngologa, więc pomocy nam nie udzielą.
Na pomoc w tym zakresie mogłyśmy liczyć w dyżurującym na ostrym dyżurze Szpitalu Bródnowskim w Warszawie.
Pani lekarka zapytała, czy mam samochód. Mam. Podaje mi więc adres, pod jaki mam się udać z dzieckiem.
Koniec wizyty w szpitalu. Na tym koniec pomocy medycznej.
Resztki przytomnego myślenia mojego spowodowały, że do szpitala w Warszawie nie pojechałam. Zadzwoniłam do znajomego lekarza laryngologa, który ze względu na to, że był akurat na wyjeździe i nie mógł udzielić mi pomocy, poinstruował mnie, co mam robić z krwawiącym dalej dzieckiem. Znajoma lekarka poradziła mi, żeby nie jechać od razu do szpitala do Warszawy, chociażby z uwagi na panujący upał – z takim krwotokiem wyjazd jest po prostu niebezpieczny. Rutinoscorbin, zimne okłady na kark, głowę i w okolicy nosa, głowa schylona do przodu, pod żadnym pozorem nie wolno leżeć – takie zalecenie usłyszałam.
Pomoc dostałam również od emerytowanej pielęgniarki – mamy mojej przyjaciółki. Była zbulwersowana, że w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym zostałam tak obsłużona. Dowiedziałam się, że jeśli szpital nie posiada specjalistów, to moje dziecko powinno być karetką przewiezione do szpitala w Warszawie, w którym pomoc otrzyma.
Nie wiem, czy w takiej sytuacji karetka wiezie pacjenta, który się zgłosił po pomoc, do innego szpitala. Wiem natomiast, że zostałyśmy potraktowane przedmiotowo. Nikt mojego dziecka nie obejrzał, nikt nie spytał, ile czasu trwa krwotok i w jaki sposób do niego doszło, nikt nawet nie próbował nam pomóc, nikt jej nie posadził, nie zbadał, nikt tak naprawdę się nami nie zainteresował.
Ciekawa jestem, jak pani lekarka wyobrażała sobie moją jazdę samochodem z dzieckiem mającym silny krwotok z nos do Warszawy. Czy dziecku miałam pod nos miskę podstawić? A co by się stało, gdyby moja córka straciła przytomność? Jak miałabym wezwać do niej karetkę? Jak wytłumaczyć, na którym kilometrze trasy szybkiego ruchu prowadzącej do stolicy stoję?
Gdy wróciłyśmy do domu po nieotrzymaniu pomocy w wyszkowskim szpitalu, moja córka ledwo stała na nogach. Była osłabiona, przerażona i dalej krwawiąca.
Po dalszych 15 minutach krwotok ustał. Same poradziłyśmy sobie z problemem.
Emocje mną targają olbrzymie. Jak można odesłać z niczym pacjenta zgłaszającego się do szpitala?! Nasza obecność tam nie została nawet nigdzie zarejestrowana, no chyba że na monitoringu, jeśli takowy szpital posiada. Kto weźmie odpowiedzialność za pacjenta, który po udzieleniu TAKIEJ pomocy wróci do domu?
Przypomniałam sobie, skąd panią lekarz znam. Zazwyczaj nie pamiętam raz widzianych ludzi. Pani ta jednak jest lekarzem na Oddziale Chirurgicznym w SPZZOZ w Wyszkowie. Nie dalej jak miesiąc temu przebywałam kilka dni na tym właśnie oddziale. Jak wiadomo, leżą tam ludzie po zabiegach chirurgicznych. Na sali, na której ja leżałam trzy kobiety (w tym ja) miałyśmy operacje jednego dnia. Dwie z nas dostały znieczulenie dolędźwiowe, więc 12 godzin nie mogłyśmy wstać z łóżka. Jedna pani otrzymała znieczulenie ogólne. Po kilku godzinach, w nocy, pielęgniarka pomogła jej wstać i zaprowadziła do łazienki. Po wyjściu stamtąd pani chciała usiąść na łóżku. Niestety, łóżko cały czas się odsuwało, gdyż przez zwykły przypadek ktoś nie zablokował w nim kółka, na jakich łóżko jest obsadzone. Pani schylić się nie mogła, wiadomo ból po operacji, dreny wystające z ran. Poprosiła o pomoc panią lekarkę, która opryskliwym tonem powiedziała: „Musi Pani sobie radzić sama” i wyszła.
Pani lekarka – ta z oddziału i SOR-u to ta sama osoba. Moim skromnym zdaniem, pani ta do leczenia ludzi się nie nadaje. Nie podważam jej kwalifikacji, gdyż takowe na pewno posiada. Brak jej jednak życzliwości i chęci niesienia pomocy ludziom, którzy o pomoc w zakresie medycyny do niej się zwracają.
To, w jaki sposób zostałyśmy z córką przyjęte w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym przy naszym Samodzielnym Publicznym Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej w Wyszkowie uważam za skandal. Dobrze, że poza szpitalem spotkałyśmy życzliwych nam ludzi. Odniosłam wrażenie, że na SOR w Wyszkowie człowiek zgłaszający się z problemem przeszkadza lekarzowi.
Znalazłam opis taki na stronie internetowej SPZZOZ w Wyszkowie:
„Izba Przyjęć jest miejscem pierwszego kontaktu ze Szpitalem. Składa się z rejestracji i gabinetów lekarskich. W Izbie Przyjęć każdy pacjent jest badany i na podstawie określanych badań podejmuje się decyzję czy przyjąć pacjenta do Szpitala, skierować do ambulatorium, czy odesłać do domu z ustalonym sposobem terapii lub jest przewożony do szpitala specjalistycznego. Tu również zgłaszają się pacjenci ze skierowaniami od lekarzy Podstawowej Opieki Zdrowotnej z innych szpitali bądź od specjalistów. Izba Przyjęć pracuje całą dobę, w systemie zmianowym.”
My nie doczekałyśmy się badań, nie przewieziono córki do innego szpitala. Nas odesłano z kwitkiem.
Imię i nazwisko Czytelniczki do wiadomości redakcji

Komentarze

Napisz komentarz

• Komentarze naruszające netykietę nie będą publikowane.
• Komentarze promujące własne np. strony, produkty itp. nie będą publikowane.
• Za treść komentarza odpowiada jego autor.
• Regulamin komentowania w serwisie wyszkowiak.pl

Imię:

Tytuł:

Komentarz: