• - Strona Główna

A przecież sama idea demokracji zakłada, że w wyniku wyborów powinniśmy wyłaniać władze, które najlepiej będą dbać o nasze sprawy (nie o swoje), najgodniej reprezentować nasze interesy (nie własne), najlepiej zarządzać państwem, województwem, gminą, itd. A zatem będą uczciwe, kompetentne, pracowite, otwarte na potrzeby społeczeństwa. Jeśli się nie sprawdzą, obywatele je za to rozliczą.
Tyle teorii. W praktyce coraz powszechniejsze jest przekonanie tzw. szarych ludzi, że zadbać o siebie muszą sami, a władzy najlepiej za mocno nie podskakiwać, bo może nam ona pokazać nasze miejsce w szeregu.
Oprócz tego dobrze jest się władzy podlizać. Chwalić głośno, nawet gdy powinna być skrytykowana. Bo przecież mogło być gorzej, a poza tym, zawsze są jakieś obiektywne trudności. O tym, co naprawdę myślimy, najlepiej pogadać w wąskim gronie u cioci na imieninach. Dziękować powinno się za wszystko – za przybycie, za objęcie patronatem, za przydzielenie funduszy, za nieprzeszkadzanie. Władza, której się nie dziękuje, może się przecież obrazić. I nawet jeśli palcem w sprawie nie kiwnęła, to przecież mogła coś zablokować.
Na naszym wyszkowskim gruncie te niedobre praktyki także bujnie rozkwitają. Wielokrotnie miałem nieodparte wrażenie, że włodarze naszego miasta oczekują od obywateli służalczości. Z zażenowaniem obserwowałem wielokrotnie sytuacje dziękowania za udostępnienie sali w „Hutniku”, hali WOSiR-u, stadionu, za zaszczycenie swoją obecnością, za wsparcie finansowe – krótko mówiąc za to, co jest OBOWIĄZKIEM rządzących naszym miastem. Obiekty miejskie są dla ludzi i muszą być łatwo dostępne. Nie wyproszone, nie łaskawie użyczone. Finansowane są przecież z naszych podatków.
Przybycie na imprezę, często zorganizowaną przez pasjonatów wielkim nakładem ich czasu, sił i środków, to nie łaska, którą władza zechce łaskawie wyświadczyć. To oczywiste, że dobry gospodarz chce wiedzieć, co się dzieje i potrafi docenić obywatelską aktywność i zaangażowanie. Oczywiście, wszędzie być się po prostu nie da. Nie zawsze pozwalają na to czas i obowiązki. Niekiedy jednak to nieprzybycie odbywa się w sposób mało elegancki. Widziałem sytuacje, gdy na imprezie w „Hutniku”, na którą wejściówki rozchodziły się jak świeże bułeczki i wielu chętnych odeszło z kwitkiem, rząd pustych krzeseł kłuł w oczy, bo był zarezerwowany dla notabli, którzy nie przybyli (może rzeczywiście nie mogli), ale też nie raczyli o tym poinformować. Szkoda. Ktoś „z ludu” mógłby przecież z tego miejsca skorzystać.
Szczególnie przykre wrażenie miałem jednak w ostatnim czasie podczas wrześniowych uroczystości w Pecynce. Uroczystość ważna, mająca bowiem upamiętnić 70. rocznicę jednej z największych bitew partyzanckich AK w czasie II wojny światowej. Poległo wówczas ok. 150 polskich żołnierzy, a blisko 500 mieszkańców okolicznych wiosek Niemcy wymordowali później bestialsko w odwecie. Na obchody przybyły różne środowiska, poczty sztandarowe, naprawdę dużo ludzi. Niestety, najważniejszą i kuriozalnie długą częścią uroczystości okazały się powitania, podziękowania za przybycie, trwające grubo ponad pół godziny. Wreszcie, ukoronowaniem tego korowodu wzajemnych uprzejmości było udekorowanie się medalami „Pro patria”, przyznawanymi za szczególne zasługi w kultywowaniu pamięci o walce o niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej. Wśród odznaczonych nasz burmistrz, który pojawił się mocno spóźniony, otrzymał odznaczenie i szybko zniknął. Najbardziej zdumiewające w tym wszystkim było, że nie znaleziono właściwego miejsca ani dla kilku jeszcze żyjących uczestników tej bitwy, ani czasu dla szerszego opowiedzenia o tamtych tragicznych czasach i wydarzeniach. Głośno wypowiedział się w tej sprawie pan Mirosław Widlicki, wyszkowianin i zarazem przedstawiciel władz Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, którego próbowano nie dopuścić do głosu. Po półtorej godzinie trwania ceremonii i przemówień zaprosił ostatnich żyjących uczestników tej bitwy przed pomnik. Powiedział jasno i dobitnie, że organizując uroczystości w ten sposób, stawia się sprawy na głowie i zapomina o najważniejszym, ale nie było widać, żeby zgromadzeni notable tym się przejęli.
Nie tylko ja zadawałem sobie pytanie: O co tu chodzi? Czy naprawdę organizatorzy uroczystości uhonorowali w ten sposób bohaterów i ofiary, czy raczej władze? Przeważyła służebność czy służalczość?
Marek Głowacki

Komentarze

Napisz komentarz

• Komentarze naruszające netykietę nie będą publikowane.
• Komentarze promujące własne np. strony, produkty itp. nie będą publikowane.
• Za treść komentarza odpowiada jego autor.
• Regulamin komentowania w serwisie wyszkowiak.pl

Imię:

Tytuł:

Komentarz: