• - Strona Główna

***
Pan Arkadiusz miał poukładane życie, żonę, dzieci, gdy niespodziewanie zachorował na schizofrenię. To wywróciło jego dotychczasowy świat do góry nogami – żona odeszła, a on był skazany na częste nawroty choroby. Dziś ma pięćdziesiąt lat.

Jak zapamiętał Pan początek choroby?
- Zaczęło się dość późno i nagle, miałem 35 lat. Wpadłem w psychozę, wydawało mi się, że coś się stanie mojej rodzinie. Pobiegłem nad Bug i tam mi się wydawało że rodzina tonie w rzece, że rzucają się do niej, popełniają samobójstwo. Potem usłyszałem głos „A teraz Ty” i skoczyłem do wody. Pływać umiem, więc nie szło się utopić. Wypłynąłem gdzieś za Monarem, szedłem mokry do domu, jakoś trafiłem. Poszedłem do sąsiadki mówiłem, „Pomóż, bo moja rodzina nie żyje”. Żona otworzyła drzwi, zrozumiałem, że żyje. Drugiego dnia działo się ze mną to samo. Karetką zawieźli mnie do szpitala. Tam wydawało mi się, że jestem żywym trupem, że pielęgniarka chce mnie zabić zastrzykami, czułem, że się rozkładam. Miałem suchy język, myślałem, że mi odpadnie. Tak się męczyłem. Byłem unieruchomiony w pasach. Trafiłem do szpitala w Pruszkowie, gdzie byłem pół roku.

Po wyjściu czuł się Pan lepiej?
- Marnie się jaszcze czułem, ale nie miałem urojeń. To był szok dla mózgu. W sumie do tej pory byłem piętnaście razy w szpitalu.

Co Pan pomyślał, kiedy usłyszał Pan diagnozę?
- W rodzinie mam lekarzy, wytłumaczyli mi, że to choroba jak każda inna, że trzeba brać leki i trudno.

Jak się żyje z taką chorobą?
- Wiadomo, że nie wolno pić alkoholu, brać regularnie leki, a jak coś się dzieje, trzeba iść do lekarza, jechać do szpitala.

A rodzina?
- Ja nie jestem z Wyszkowa, żona pochodzi stąd. Poznaliśmy się w Olsztynie, ona pracowała w miejskim hotelu, a ja byłem tam zakwaterowany jako pracownik fabryki opon samochodowych. Kiedy zachorowałem, bała się dawać mi dzieci, żebym wychodził z nimi na spacer. Wstydziła się mnie i się rozwiodła. Był to dla mnie cios. Nagle odseparowała ode mnie. Dziś dzieci są dorosłe, dzwonimy do siebie.

Zastanawiał się Pan, dlaczego żona to zrobiła?
- Nie, widocznie tak musiało być. Nieraz dzwonię do niej.

Kto z panem wtedy został?
- Nikt, zostałem sam. Wynająłem mieszkanie.

Pracował Pan?
- Tak, byłem operatorem defektoskopu, sprawdzałem spawy na kotłach w elektrowniach, rury parowe.

Choroba nie przeszkadzała w wykonywaniu pracy?
- Ukrywałem chorobę, nic nie mówiłem, wie pani jakie jest społeczeństwo. Kiedy się dowiedzieli, że jestem chory, to mi nie przedłużyli umowy.

Potem pracował Pan gdzieś?
- W zakładzie pracy chronionej. Praca pomaga w tej chorobie, dobrze by było, żeby takich zakładów było więcej, bo chorych ludzi na rentach jest sporo. Teraz nie pracuję nigdzie, już by mi było ciężko, nie mogę się skupić.

Czy w pana przypadku nawroty choroby przebiegają podobnie?
- Tak, zawsze chodzi o koniec świata, obawy, że coś się stanie. Zawsze wcześniej zgłaszam się do lekarza, jak się jeszcze dobrze czuję. Pierwszym objawem jest to, że nie mogę spać. To choroba do końca życia, leki, zastrzyki co dwa tygodnie. W Soterii jestem od początku jej funkcjonowania, z przerwą trzyletnią na pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym Jestem pod stałą opieką, terapeutki znają mnie, jak się coś zaczyna dziać, widzą to. Z mamą, która jest w Warszawie, codziennie dzwonimy do siebie. Ona kontroluje, czy coś złego się ze mną nie dzieje. To już pięć lat, jak nie mam nawrotu. Wcześniej zdarzały się raz do roku, w momentach, kiedy zachodziły jakieś zmiany w moim życiu, kryzysy, traciłem pracę.
Jestem samotnikiem, przychodzę do domu z nikim się nie spotykam, dzwonię tylko do znajomych.

Zastanawiał się Pan „dlaczego ja”?
- Ludzie są chorzy na serce, to jeszcze gorsze niż schizofrenia. Ludzie mają przeszczepy, muszą brać leki, żeby organizm nie odrzucił przeszczepu. Tu też trzeba.

***
- Szłam z chłopakiem, on dla żartu na niby ugodził się nożem, śmiał się. A ja się przelękłam. Nie mogłam jeść spać, umyć się – tak mówi o początkach swojej choroby pięćdziesięcioośmioletnia pani Zdzisława.

Choroba zmieniła Pani życie osobiste.
- Mamusia zapisała mnie do psychiatry, która skierowała mnie do szpitala. Byłam tam od sierpnia do początku listopada. W styczniu poznałam chłopaka, z którym w lutym wzięłam ślub. W małżeństwie byłam cztery lata. Mąż wniósł o unieważnienie małżeństwa, mówił, że byłam chora jako panna i się nie przyznałam.

Co się z Panią działo po rozwodzie?
- Pomagałam rodzicom w gospodarstwie, gdy siostra podrosła, ja podjęłam pracę w Odzieżowej Spółdzielni Inwalidów w Makowie Mazowieckim. Tam pracowałam 10 lat. Potem miałam zakrzepowe zapalanie żył, odnawiało mi się to, noga mi puchła, przeszłam na rentę chorobową. Potem 9 lat byłam w domu, były nieporozumienia, bili mnie, dokuczali. Poprosiłam zięcia, by kupił mieszkanie, a ja odpisałam mu działkę. Od dziesięciu lat mieszkam sama w Wyszkowie.

Choroba często nawracała?
- Raz w roku. Często wpadałam w anoreksję. W lodówce jedzenie się psuło. Przez 15 lat chorowałam, zanim lekarze powiedzieli mi, że mam schizofrenię.

Dla Pani do był szok?
- Mnie było wszystko jedno.

Od trzech lat nie była Pani w szpitalu. Jak się Pani dziś czuje?
- Dobrze, mam koleżanki, grywam w karty, mam dyżury w kuchni, pomagam, sprzątam, odkurzam. Biorę zastrzyki, leki, czuję się dobrze. W sobotę wstanę rano, umyję się zmówię pacierz, pójdę do sklepu, sprzątam, obiad gotuję na niedzielę. W domu zawsze jest co robić. Nieraz książki poczytam, Pismo Święte, to pomaga.

Daje się normalnie żyć?
- Tak, biorę leki, zastrzyki. Jest we mnie chęć do pracy, do życia, do wszystkiego.

Rozmawiała
Justyna Pochmara

Komentarze

Napisz komentarz

• Komentarze naruszające netykietę nie będą publikowane.
• Komentarze promujące własne np. strony, produkty itp. nie będą publikowane.
• Za treść komentarza odpowiada jego autor.
• Regulamin komentowania w serwisie wyszkowiak.pl

Imię:

Tytuł:

Komentarz: